Heart Of The Game ; กีฬา กีฬา เป็นยาวิเศษ

  ผมเป็นคนไม่เล่นกีฬา 

ถ้าไม่นับการปั่นจักรยานBoris bikeไปไหนมาไหนทีละไม่เกินสิบห้านาที(ไม่งั้นมันคิดเงินเพิ่ม)

ก็บอกได้เลยว่าน้อยครั้งนักที่จะได้เล่นเกมกรีฑาหรือยาวิเศษทั้งหลายทั้งปวง ดังนั้นพอได้ข่าวว่าเมืองลอนดอนจะได้เป็นเจ้าภาพจัดงานโอลิมปิคผมจึงรู้สึกเฉยๆ แถมแอบกังวลด้วยซ้ำ เพราะขนาดในเวลาทำการปกติ รถไฟใต้ดินที่นี่ก็อัดแน่นเป็นปลากระป๋อง, ล่าช้าไม่ตรงเวลา, วิ่งได้บ้างไม่ได้บ้าง เอาแน่เอานอนไม่ได้อยู่แล้วเป็นทุนเดิม หากมีประชาชนคนสัญจรเพิ่มขึ้นอีกเป็นล้านๆก็เกรงว่าจะรับมือกันไม่ไหวแน่ๆ แถมทางนายกเทศมนตรีBoris Johnsonยังออกมาป่าวประกาศให้บริษัททั้งรัฐและเอกชนอนุญาติพนักงานลาพักร้อน เพื่อลดจำนวนคนในเมืองลอนดอนอย่างสุดความสามารถ ทำเอาชาวลอนดอนเนอร์ทั้งหลายบินหนีออกนอกประเทศไปกันเสียหมด ช่วงเดือนที่ผ่านมาเวลาเดินไปไหนมาไหนก็เห็นแต่ชาวต่างชาติต่างเมือง เดินเล่นถ่ายรูปกันอย่างสบายอารมณ์ บรรยากาศของเมืองที่ปกติมักจะรีบเร่งวุ่นวาย จึงเปลี่ยนไปเป็นผ่อนคลายและสุนทรีย์น่าเที่ยวไปซะงั้น

ในช่วงเวลา”Olympic Fever”นี้ ไม่ว่าจะเดินไปทางไหนย่อมหนีไม่พ้นหลากหลายกระปวนท่าโปรโมท ‘ชาตินิยมขายตรง’ ของเหล่าองกรณ์ต่างๆที่ขนกันออกมาหวังสร้างความประทับใจ พลางเกาะกระแสมหกรรมกีฬาครั้งนี้ไปด้วย ไม่ว่าจะเป็นลายธง union jack ที่ถูกพิมพ์ลงทุกผลิตภัณฑ์ตั้งแต่ผ้าขี้ริ้วไปจนถึงรถแท็กซี่ หรือแม้แต่ผลิตพันธุ์จากร้านของชำถ้ามีป้ายแปะขึ้นมาว่า”made in britian”ก็กลับขายดิบขายดีขึ้นมา นอกจากนี้พิพิธภัณฑ์ต่างๆก็เปิดนิทรรศการโชว์รากเหง้าทางวัฒนธรรมอังกฤษกันโครมคราม: V&A มี British design; Innovation in the Modern Age, British Library มีงาน Writing Britian หรือแม้กระทั้งละครเวทีใน West end ก็จัดแสดงแต่เรื่องจากUK เช่น Matilda, Billy Elliot และ Sweedney Toddเป็นต้น โดยทั้งหมดทั้งปวงนี้นอกจากจะเป็นการต้อนรับนักท่องเที่ยวแล้ว ยังเป็นการแสดงศักยภาพในการเป็นผู้นำทางวัฒนธรรมสมัยนิยมของอังกฤษอีกด้วย

แน่นอนว่าคนอังกฤษเองล้วนสังเกตเห็นถึงกระแสนิยมนี้ และแต่ละคนต่างก็มีความเห็นที่ต่างกันไป บ้างบอกว่าเป็นเครื่องมือการต่อรองอำนาจทางการเมือง, บางคนอย่าง Morissey อดีตนักร้องนำวงThe Smiths กลับออกมาด่าประนามวิถีการตลาดของราชวงศ์ (จากผลสำรวจแสดงว่ามีคนสนุบสนุนราชวงศ์อังกฤษมากขึ้นในช่วงปีที่ผ่านมาเกือบเท่าตัว) แถมเอาการเสนอข่าวข้างเดียวของสื่อไปเปรียบเทียบกับช่วงการปกครองของนาซีที่เยอรมันเสียอีก… 

และในขณะเดียวกัน ก็ยังมีชาวอังกฤษอีกมากทีเดียวที่ตื่นเต้นและอยากเป็นส่วนหนึ่งในการสร้างประวัติศาสตร์ชิ้นนี้ หนึ่งในนั้นก็คือเป็นสนิทของผม ที่ไปควานหาตั๋วดูกีฬาโอลิมปิกมาจนได้ แถมยังซื้อหลายๆใบ แจกให้พ่อให้แม่ ให้หลาน จนในที่สุดก็ตกมาถึงมือผมด้วยอีกคน ซึ่งพอเพื่อนให้เราก็ต้องรักษาน้ำใจถ่อไปดูด้วยกัน ปรากฏว่าตั๋วนั้นเป็นตั๋วสำหรับการแข่งขันเทนนิส  

แมทช์ระหว่างทีมชาติสวิสชายคู่ มีเฟดเดอร์เรอร์เป็นตัวตั้งตัวตี สู้กับทีมชาติจากอิสราเอล…

บอกตามตรงว่า บรรยากาศในวันนั้นทำให้จากที่ผม “ไม่อิน” กลายเป็น “เอาท์” กับกีฬาไปเลย เพราะนอกจากจะดูรู้เรื่องบ้างไม่รู้เรื่องบ้าง ในช่วงหลังๆ ไม่ทราบว่าเป็นเพราะเกมมันยาวหรือเขาลุ้นกันเกินไป แต่ทางกองเชียร์ทั้งสองฝ่ายต่างตะโกนกันรุณแรงขึ้นเรื่อยๆ โดยเฉพาะทางอิสราเอลที่นอกจากจะแหกปากร้องเพลงชาติตัวเองแล้วยังตะคอกด่าผู้คนรอบข้างอีกด้วย ทำเอาผมสะดุ้งกันเป็นระยะๆ ไม่ได้กลัวว่าจะตีเทนนิสกันชนะไหมยังไง แต่กลัวคนข้างๆจะยกพวกตีกันต่างหาก…

ตอนนั้นคิดไว้ว่าพอกันที ไม่เอาแล้วกับการกีฬา แตสามวันหลังจากนั้น ผมก็ได้ไปรับงานอาสาสมัคร สอนเด็กด้อยโอกาสที่มูลนิธิ CARIS (Christian Action and Response In Society)ในย่านHarriengeyซึ่งเป็นหนึ่งในย่านที่ยากจนที่สุดในลอนดอน โดยงานนี้เป็นsummer campให้น้องๆมาทำกิจกรรม ภายใต้ธีมที่ร่วมสมัยที่สุด ณ วินาทีนั้น ซึ่งก็หนีไม่พ้น มหกรรมกีฬา โอ-ลิม-ปิก (อีกแล้ว) แต่พอได้เห็นเด็กๆที่กำพร้า ไม่มีพ่อแม่ ไม่มีบ้านอยู่ หรือมีปัญหาความรุณแรงในครอบครัว ได้ปล่อยวางความเครียดในชีวิต มาใช้เวลาสนุกๆร่วมกัน สร้างผลงานที่เขาภูมิใจพลางเล่นเกมและเรียนรู้ที่จะเข้าสังคมไปด้วย ทำให้ผมได้สังเกตุว่าเกมกีฬาฟอร์มยักษ์นั้นก็ไม่ได้ต่างไปจากการละเล่นของเด็กๆกลุ่มนี้เท่าไรเลย…

 หนึ่งในโจทย์สำหรับเด็กๆในวันนั้นคือให้แต่ละคนเขียนนิยามของ ‘The Heart Of The Game’ ซึ่งมีผลออกมาว่าหัวใจสำคัญของมหกรรมกีฬาสำหรับแต่ละคนก็ต่างกันโดยสิ้นเชิง บางคนวาดรูปนักกีฬาคนโปรด บางคนวาดคบเพลิงที่เป็นสัญลักษณ์ของความเป็นเลิศ บางคนวาดรูปครอบครัวตัวเองตอนดูกีฬาด้วยกันในทีวี บางคนอธิบายถึงความฝันของตัวเองที่อยากจะประสบความสำเร็จ บางคนทำเหรียญทองให้คุณแม่ และยังมีอีกส่วนหนึ่งที่แบ่งกลุ่มไปซ้อมเต้นเป็นการแสดงพิธีเปิดในแบบพวกเขาเอง…

พอมาลองคิดดู เอาเข้าจริงๆหัวใจของโอลิมปิกนั้นมีมากกว่าแค่กีฬาในสนาม แต่มันสานต่อมาถึงผู้คนนอกสนาม ที่ได้เรียนรู้ถึงความฝัน ควมตั้งใจ ความอดทนและฝึกฝนเพื่อไปให้ถึงความฝันนั้น ที่จะเป็นความภูมิใจของคนที่เรารัก มันเป็นอุดมคติของชีวิตที่ดีที่ถูกถ่ายทอดจากกีฬานั้นต่างหาก ที่ต่อเติมกำลังใจให้เด็กๆ(และผู้ใหญ่) ให้สู้ต่อไป ไม่ว่าจะแพ้หรือชนะ บนสนามการแข่งขันในชีวิตจริงนอกจอทีวีของแต่ละคน

หลังจากวันนั้นตัวผมเองก็ได้ติดเชื้อOlympic Feverมาเต็มตัว ขนาดที่หาเสื้อทีมชาติมาใส่และติดตามดูผลการแข่งกีฬาหลายๆนัด ยิ่งดูยิ่งซึ้งไปกับการแข่งขันอันสวยงาม จนคิดอุปาทานไปว่าซักวันหนึ่งเราจะต้องลุกขึ้นมาเล่นกีฬาจริงๆจังๆบ้างเสียแล้ว…

จนได้ดูคู่ชกมวยไทยจ่าแก้ว พงษ์ประยูร ต่อยกับ นักมวยจีน ซู ซิ หมิง เท่านั้นแหละ…

เป็นอันว่าปิดทีวี เลิกดูกีฬาเหมือนเดิม

(รูปฝีมือเด็กๆครับ)